Nie przypuszczałam, że filc jest tak wdzięcznym materiałem. Wciągnęło mnie bardzo. Szkicowanie projektów, wycinanie, szycie, ozdabianie, fotografowanie…
Niestety czas na przerwę. Codzienna rzeczywistość bywa okrutna. Pranie się samo nie wyprasuje. 😐
Wdzięczny temat choinkowy, czyli serduszka z precjozami. To nic, że nie koty, ważne, że z myślą o nich 🙂
A wszystko na żywo 17 grudnia na piotrkowskim jarmarku. Niebawem – plakacik 🙂
Teraz już o niczym nie zapomnę 🙂
Wysokość wymagań w stosunku do potencjalnego domu stałego jest wprost proporcjonalna do długości pobytu kota w domu tymczasowym.
Nie wiem, czy znajdzie się odważny, który zmierzy się z postawionymi przeze mnie wymaganiami w związku z adopcją Kuku i Lola 😐 Ale oczywiście próbujcie, próbujcie, bo są tego warci 🙂
Świadomość, że nie jest się zdanym wyłącznie na siebie pomaga przy prowadzeniu domu tymczasowego. Jestem trybikiem w dobrze naoliwionej maszynie piotrkowskiego oddziału Fundacji, ta z kolei – wielkiego kombinatu łódzkiej centrali. Brrrr. Brzmi strasznie i bezosobowo, ale to tylko pozory. Powodem, dla którego ten mechanizm cały czas działa są przede wszystkim ludzie – zakręceni lub nawiedzeni, lub rozsądni – ale zawsze świetni ludzie, zaangażowani, otwarci, życzliwi i przede wszystkim bezinteresownie niosący pomoc potrzebującym zwierzakom.
Dlatego czasem wspominam o nich i ich pracy 🙂 Bez nich byłoby mi trudniej…
W domu tymczasowym nie ma świąt i długich weekendów 🙂 W wolne od pracy zawodowej dni jest czas, by popracować więcej niż zwykle w Fundacji. A ten listopadowy weekend był niezwykle dłuuugi i był „ruch w interesie”. 11 listopada jedni maszerowali ramię w ramię z faszyzującymi grupami, inni blokowali z anarchistycznymi bojówkami, a my wydawaliśmy polskie dachowce do polskich domów 🙂
To jedna z najwspanialszych form patriotyzmu jaką znam.
Czarne miały branie. 🙂
Czarnuszka, tymczasowa podopieczna Kasi pojechała do Wielunia.
A Diablo, podopieczny Marty, zamieszkał w stolicy kulturalnej Polski.
Moje tymczasy siedzą i czekają na swój dzień, ale ja nie próżnowałam. Idą święta, zbliżają się kiermasze, jarmarki, szał zakupów. Rozgrzałam igłę do czerwoności szyjąc kolejne filcowe broszki (były też biało-czerwone). 🙂
Czy jest coś złego lub dziwnego w malowaniu ścian „pod kota”? Czy powinnam się zaniepokoić już w sklepie, gdy wybierając odpowiednią farbę zastanawiałam się, jak na jej tle będzie prezentował się Lolo?
Mam podstawy ku temu (i namacalne dowody), by przypuszczać, iż moje futra prowadzą bardzo podstępną i niejasną dla mnie co do motywów grę ze swoimi opiekunami (patrz personelem). Pod nieobecność gospodarzy zapraszają do swoich kuwet wszystkie koty z osiedla (śmiem przypuszczać, że może nawet z dwóch osiedli)…
WĘSZĘ podstęp 😐
Aby moje tymczasy wychodziły na zdjęciach jak gwiazdy hollywoodzkie, postanowiłam podszkolić swoje bardzo podstawowe umiejętności obsługi aparatu (czyli „cykanie” na „auto”) i spróbować sił w wykorzystaniu możliwości, jakie daje lustrzanka.
I był kurs, i było bardzo sympatycznie i rzeczowo, i był mało pojętny kursant, ale coś tam w głowie pozostało. Teraz trzeba tylko ćwiczyć, ćwiczyć i jeszcze raz ćwiczyć. Póki co zaliczone mam parki 🙂
Niestety żadnego kota nie napotkałam…
I niech mi ktoś powie, że nie lubi jesieni…
I Park Poniatowskiego…
Rudolf siedzi na parapecie z zaciekawieniem obserwując dwie spacerujące po trawniku sroki. Benia zwinięta „w krewetkę” leży nieruchomo w objęciach Morfeusza. Kuku warczy na właśnie znaleziony drucik od bliżej nieokreślonego czegoś. Lolo zainstalowany przy swojej misce nie spuszcza ze mnie wzroku w nadziei, że mój powrót do domu oznacza obiadek. A na środku łazienki, na samiutkim środku łazienkowego dywanika… podejrzanie cuchnąca, mokra plama.
Nikt się nie podpisał. Żadnego liściku z dedykacją 😐
– Że co?
– Że my?
– A w życiu! Jak możesz nas podejrzewać?
– Przecież my mamy kuwety. No wiesz!
– Wstydziłabyś się…
– Phi!
Zawstydzona poszłam prać dywanik…
naDrapaku 